به نظرم نه. من نیم ساعت بیشتر نتونستم ببینم.

آخ نوکرتم، قربون اون کامنت خوبت، کاش میشد برات دویست تا لایک بزنم. چقدر نیاز هستش برای فیلمهای اینچنین، همچین کامنت‌هایی. از بس جاش درد می‌کنه این قبیل فیلم‌ها. با اینکه دانلود کرده بودم، الان پاکش می‌کنم.

باعث میشه لحظات کلاسیک فیلم 12 ANGRY MEN (1957) به یاد بیننده بیاد. استفاده از تکنیک‌های کلاسیکِ دیزالو مثل عبور از تلویزیون دادگاه به لوکیشن کافه، یا استفاده از افتادن نور راه راه از لای کرکره پنجره روی صورت بازیگر. حس خوب کارگردانی کلینت ایستوود .

احتراماً از کامنت شما جمله زیر رو قرض میگیرم و به نحو دیگه‌ای ادامه میدم : 1: "آرتور از یه آدم فلک زده‌ی مورد آزار و اذیت قرار گرفته، تحقیر شده توسط جامعه و پس زده شده از سوی جنس مخالف تبدیل میشه به یه هیولای توقف ناپذیر بنام جوکر که دیگه هیچ چیز جلوی حس شاد بودنش رو نمیگیره". جمله بالا تعریف هویت جوکر میشه در پایان فیلم اول. اما در این فیلم که دنباله فیلم اول هستش به قول شما : 2: "جوکر بعنوان یه نماد آرمانی از آرتور فلک بزرگتره ولی آرتور خودش الزاماً این رو نمی‌خواد، برای آرتور ایدئولوژی و فانتزی دیگران مهم نیست، این بابا فقط نیاز به محبت و توجه داره". یک طرف هویت جوکر ایستاده و طرف مقابل عشق متعالی ایستاده. معشوقی که برای نزدیکی به جوکر دروغ هم میگه حتی به جوکر، و راستی رو فدای عشق میکنه. جوکری که برای رسیدن به معشوق باید برای آزادی تلاش کنه و دفاع از هویت خودش رو فدای عشق میکنه. آرتور هویت جوکر را در مسیر رسیدن به آزادی و عشق میفروشد، در حالیکه اینگونه برای هارلی دیگر جوکر باقی نمیماند. مشکل تماشاچی هم مانند هارلی، همینه که جوکر رو با هویت قبلیش انتظار داشت. آرتور در متن ترانه پای کیویسک تلفن در حالیکه میکاپ جوکر روی صورتش داره رنگ میبازه : If you go away, as I know you must. There'll be nothing left in the world to trust. Just an empty room full of empty space. Like the empty look I see on your face. I'd have been the shadow of your dark. I thought it might have kept me by your side.

صرفاً به عنوان یک بیننده عادی فیلم نظرم رو میگم، به نظرم ظرافت‌های زیادی داشت کارگردانی و فیلمبرداری این فیلم. به نظرم اینجوری باید از یک داستان واقعی، یک فیلمنامه خوب دربیارن. فقط جای خالی یک موسیقی قوی رو احساس کردم.

چند وقتی بود که فیلم رو دانلود کرده بودم ولی کامنت‌ها نوید فیلم خوبی رو نمیداد، برای همین هر بار میرفتم سراغ یه فیلم دیگه و این فیلم رو پلی نمی‌کردم. بالاخره دیدمش. به من که حال داد. به سلیقه من که خوش بود و هماهنگ و کافی. هم فضاسازی داستان خوب بود و هم اینکه به همراه تعلیق مناسب جلو میرفت. ضمناً نحوه روایت و ایجاد تعلیق به روش عقب و جلو بردن‌های الکی یا فلاش‌بک و غیره نبود و دیگه شبیه اون سبک پالپ فیکشنی نبود. ساده و آروم همراه با خود شخصیت‌های فیلم خطی جلو میره. مثل فیلمهای کلاسیک و قدیمی.

چه حالی داد دوباره دیدنش.

دوستان، فصل سوم هم مثل فصل های دیگه ده قسمت هستش. در بخش زیر نویس چسبیده فقط پنج قسمتش گذاشته شده. گفتم که یه موقع سر کار نرین.

فکر کنم اشتباه می‌فرمائید، کارگردان و بازیگر نقش اول، افراد یکسانی نیستند. هر چند خانم زوئی کراویتز، در بیش از چهل اثر، به عنوان بازیگر نقش ایفا کرده.

خیر، اشتباهه