فارغ از پیام که فیلم سعی داشت به مخاطب برسونه که البته تا حدودی ناکام موند بهتره به یه سری نکات اشاره کنم ، این فیلم از نظر من یه کپی ناقص و بد از آثار کراننبرگ است ، کراننبرگ معمولاً به فناوری، کنترل بدن و پیامدهای تغییرات فیزیکی بر هویت فردی می‌پردازه ، و The Substance هم موضوعات مشابهی را بررسی می‌کنه. یه سری ایراداتی که به فیلم میشه گرفت اینه که فیلم تمرکز زیادی بر جلوه‌های ترسناک به جای توسعه شخصیت‌ها داره و این باعث میشه مخاطب طبیعتاً نتونه ارتباط خوبی بر قرار کنه ، ریتم کند در برخی بخش ها و قابل پیش‌بینی بودن و پیروی از کلیشه های ژانر وحشت باعث میشه فیلم نتونه طوری که شایسته است دیده بشه و به نظر مهم ترین بخشی که به فیلم آسیب زده و جای خالی اون به وضوح حس میشه اینه که فیلم فاقد پیچیدگی فلسفیه و عمق کافی رو نداره و به نظر من اگه به از خودبیگانگی در فلسفه اگزیستانسیالیسم ( باز تعریف هویت از طریق ماده ) و نهیلیسم _ نیچه که معتقد بود جامعه مدرن ارزش های حقیقی را کنار گذاشته و به ارزش های توخالی چسبیده است می پرداخت ، که البته تلاش شد از این فلسفه استفاده کنه اما تاکید بیش از حد به شوک بصری به جای عمق فلسفی موجب شد که فیلم نتواند طوری که شایسته است ارائه شود ، می تونست بسیار تفکر برانگیز تر و عمیق تر باشه اما حیف که این پتانسیل از دست رفت

بی سوادی هم بد دردیه

* اسپویل * فارغ از تمامی نقد هایی که به این فیلم شده می‌خواهم به موضوعی بپردازم که کمتر گفته شده و یا اصلا گفته نشده و با توجه به این که من پس از خواندن نظرات متوجه شدم که خیلی از دوستان متوجه بسیاری از علت رفتار ها در فیلم نشدند که در این نیمچه نقد سعی میکنم به اون ها بپردازم برای همین بدون هیچ مقدمه اضافی به سراغ اصل مطلب میرم : این فیلم در یک کشور خیالی به نام لاتوکا در جریان است جایی که فقرا تنها به عنوان سرگرمی و ابزار تفریح ثروتمندان شناخته می شوند و نشان می دهد که چگونه طبقه مرفه از طریق ابزار های خود همچون ثروت و قدرت و امتیازات اجتماعی برای فرار از مجازات استفاده می کند در حالی که طبقه فقیر به عنوان قربانیان این سیستم عمل می کند ، و نشان می دهد که در همچنین سیستمی ثروتمندان نه تنها منابع مادی بلکه حتی زندگی و هویت فقرا را نیز تصاحب می کند و سعی دارد دوگانگی قانون را نشان دهد که برای فقرا یا قشر فرودست سختگیرانه و برای ثروتمندان انعطاف پذیر است ثروتمندان در ابتدا او را با وسوسه لذت ( علت پنهان کرد گذرنامه توسط خود جیمز ) و سپس با تحقیر و در نهایت با خشونت کامل جیمز را به بردگی خود در می آورند و او در پایان فیلم به صورت کامل هویت خویش را از دست می دهد و دیگر توانایی بازگشت به دنیای عادی نیست ، تا اینجا فیلم را از دید جامعه شناسی مورد نقد قرار دادم اما برای درک بهتر نیاز است به صورت مختصر از منظر روانشناسی هم بررسی شود که در ادامه به آن می پردازم : در نیمه دوم فیلم می بینیم که جیمز توسط گروهی از افراد ثروتمند و فاسد و بی رحم به دنیایی پر از خشونت و هرج و مرج کشیده می شود این افراد بدون هیچ محدودیتی امیال خود را دنبال می کنند و پس از هر بار جنایت نسخه ای را جایگزین و از مجازات فرار می کنند ، در اینجا سرکوب اولیه جیمز با غریزه مرگ شکسته می شود و به تدریج غرق در زندگی می شود که از اول در برابر آن مقاومت می کند ، در اینجا می توان فهمید که فیلم سعی دارد نشان دهد که سرکوب احساس گناه و امیال اولیه به جای حذف شدن در ناخودآگاه باقی می ماند و نهایت به شکل شدید تری باز می گردد ، این انحطاط اخلاقی به مرور بیشتر می شود تا اینکه جیمز در یک صحنه نمادین نسخه شبیه سازی خود را به شکل وحشیانه ای می کشد و این موجب مرگ هویت او می شود و او در پایان فیلم به فردی تبدیل می شود که نه گذشته ای دارد نه آینده بلکه موجودی است که فقط نفس می کشد

سریال Secret Level یک مجموعه آنتولوژی انیمیشنی است که توسط آمازون پرایم تولید شده است. این سریال از سوی تیم میلر، خالق سریال Love, Death & Robots، و استودیوی Blur تولید شده و داستان‌هایی مستقل را روایت می‌کند که از بازی‌های ویدیویی معروف الهام گرفته‌اند. هر قسمت از این مجموعه به یک بازی خاص اختصاص دارد، از جمله God of War، Warhammer ، PAC-MAN، Mega Man، و دیگر عناوین شناخته‌شده. هدف این سریال، ترکیب انیمیشن‌های با کیفیت و روایت‌های داستانی جدید برای جذب طرفداران بازی‌های ویدیویی و دوستداران انیمیشن‌های خلاقانه است و هر قسمت دنیای متفاوتی از بازی‌ها را کاوش می‌کند.از ویژگی‌های جذاب این سریال می‌توان به طراحی هنری بی‌نظیر، حضور بازیگرانی چون کیانو ریوز در بخش‌های مختلف، و استفاده از سبک‌های متنوع انیمیشن اشاره کرد

4k و از تورنت دانلود کن

هژمونی قدرت در شهر جرم و جنایت گاتهام افسانه ای پر از جرم و جنایت است ، شهری که در آن هر کس برای کسب قدرت تلاش می کند و جنون در هر کوچه پس کوچه ای برای رهگذران کمین کرده است، شهری که دو انتخاب پیش روی هرکس می گذارد : یا برای کسب قدرت وارد درگیری و جرم و جنایت شوید یا همواره همچون قشر فرودست زیر ارابه های عظیم قدرت له شوید‌. وقایع سریال پنگوئن یه هفته پس از فیلم بتمن آغاز می شود ، زمانی که ویرانی و آبگرفتگی همه شهر را فرا گرفته و عده زیادی از مردم خانه های خود را از دست داده اند اما این بار خبری از قهرمانی که از راه برسد و همه را نجات دهند نیست و آزوالد با درک همین موضوع پا در این دنیای مافیایی می گذارد تا حق خود را از این افراد بگیرد ، در این میان مرگ کارماین فالکون به این آشفتگی بیش از پیش می افزاید و این میان آزوالد که برای قدرت کمین کرده بود سعی می کند قدرت را به دست بگیرد و از این فرصت نهایت استفاده را ببرد. شاید بتوان گفت که یکی از نکات جذاب سریال این است که شخصیت خوبی وجود ندارد و همه در جریان کسب قدرت حاضر هستند مواقعی با خانواده خود صلح و حتی در مواقعی آن ها را قربانی کنند ، آزوالد هم یکی از همین شخصیت هاست که به علت درد و رنجی که به خاطر فقر و محرومیت و مسخره شدن برای ظاهر خود کشیده او را مبدل به شخصیتی خشن و بی رحم ساخته است ، شخصیتی که به با همه کینه ها و بلند پروازی ها و زخم هایی که بر تن خود داشته تلاش می کند در گاتهام قدرت بگیرد. شخصیت اصلی نه چهره جذابی دارد و نه حتی خوشتیپ است و اما با وجود همه این تناقض ها او یک شخصیت بسیار کاریزماتیکی دارد که همچون تونی سوپرانو ما را محو خود می کند ، کالین فارل در سریال پنگوئن عملکردی فراموش‌نشدنی را ارائه می‌کند. او با ظرافت شخصیتی نمادین را به اعماقی جدید و جسورانه می‌بَرد. ترسیم پُرجزئیات و تیره‌وتارِ گاتهام‌سیتی، پنگوئن را فراتر از داستان‌های قابل پیش‌بینی DC می‌نشاند. در نهایت می توان گفت که پنگوئن سریالی بسیار خوش ساخت و جذاب و به دور از هرگونه اضافات است ، سریالی که ما را برای مدتی از زندگی کسالت بار روزمره دور می کند و به اعماق داستان های بی رحم گاتهام می برد اما حیف که این لذت کوتاه است و محدود.

همین الان تمومش کردم و چند نکته لازمه بگم ، سریال فوق العاده خوبیه و فیلمبرداری خوبی هم داره ولی جلوه های ویژه سریال ضعیفه ، شخصیت پردازی فوق العاده ای هم داره ، سریال اصلا خسته کننده نیست و همچنان تا پایان هیجان خودشو داره

خفه بی ناموس ، اندازه موهای سرت فیلم و سریال دیدم و نقد خوندم ، سریال محشری که میگی متای ۷۱ داره این فصلش ، معلومه چه شاکاریه ، اینکه چه کسی از چه سریالی خوشش میاد بحث سلیقه است و منم نظر خودم و گفتم و متاسفانه شما با فرهنگ ضعیف و عقب مونده خانوادگیت این برخورد و نشون دادی

سه فصل سریال تا به حال پخش شده و هر فصل عده ای میگین این فصل مقدمه ای برای شروع طوفانی فصل بعد و وقتی فصل بعد پخش میشه دوباره شاهد همون سطح بلکه گاهی هم ضعیف تر هستیم

دوستان این سریال چطوره ؟ ایا مثل فصل های آخر walking dead ضعیفه یا ... ؟