نظرات بی ارزش قابل احترام نیستند قرار نیست به هر ک*شعری احترام گذاشت

بدون شک یکی از ارزشمند ترین آثار سال و بسیار آندرریتد. به زیبایی نشون داد وقتی شخصیت یه نفر روان‌رنجورخو باشه، براش مهم نخواهد بود که روی نوک قله شهرت و ثروت ایستاده چون همیشه استرس و اضطراب و حس کافی نبودن دنبالش خواهند کرد. فیلم بوهیمیان رپسودی فرایند شهرت رو حماسی نشون داد، راکتمن گفت تلخی و شیرینی داره، این فیلم میگه که شهرت کابوسه و خیلی در رسوندن منظورش موفقه. میمون بودن رابی هم بقول غربی ها گیلاس روی کیک هست هرچند صحنه های رومانتیک رو اندکی عجیب کرده!

من اسکوئید گیم رو دوست میدارم، هردو فصلش رو! بعنوان یه مخاطب و مصرف کننده رسانه، من به کره جنوبی ها افتخار میکنم، به ژاپنی ها هم همینطور. اینها نشون دادن که میتونن تو سرگرم کردن دنیا با فیلم، سریال، گیم و موزیک... دست کمی از غربی ها نداشته باشن. حتی هنگ کنگی و چینی ها هم با فیلم هاشون از زمان بچگیم خاطره دارم؛ هرچند محتوای اونها یه مقدار ایدئولوژیک هست در مقایسه و نهادهای قدرت کنترل میکنن و حتی اون فیلم های قدیمی پلیسی جکی چان و چو یون فت هم یجوری بودن انگار حتماً باید نهاد پلیس رو تکریم میکردن و شعارهای اجتماعی میدادن. کره ای ها حالا بنا به دلایلی هیتر زیاد دارن. از چند جهت میشه بررسی کرد که چرا؛ یه دلیل می‌تونه این باشه که زیادی محبوب هستن و هرچی محبوبیتش از یه حدی میره بالاتر اتوماتیک هیتر جذب میکنه! یه عده‌شون این چپول ها و عرزشی های حسود هستن که بدشون میاد چون کره جنوبی رفت طرف غرب و موفق شد. خیلی Ironic بود زمان فصل یک که همین جماعت میگفتن عه ببین تو جامعه اینا فقر هست پس کره شمالی بهتره حالا مثلا انگار یه جامعه‌ای که کلا یه درصدی ازش فقیره مثل همه جای دیگه و اجازه دارن همچین فیلم و سریال هایی بسازن و به جهان مخابره کنن با اون جهنم دره ای که توش یه خاندان و یه حزب، اکثریت قاطع مردمش رو از ابتدایی ترین حقوق محروم کرده قابل مقایسه هست! یه گروه دیگه از هیتر های دیگه اینها هم میتونن این فسیلبازا باشن چون سینمای کره کلا دوسه دهه هست سر زبون ها افتاده و اینها تا جاییکه که من میدونم قبل از این زمان، شخصیتی مثل کوروساوا نداشتن و اون جنس مخاطب کلا هرچی بوی مرگ و عهد بوق و سیاه و سفید رو نده باهاش لج داره! یه عده هم کلا با تیپ این ها حالا نمیکنن حالا به هر دلیل، میتونه بخاطر استایل و فشنشون باشه یا محصولات آرایشی که استفاده میکنن و پوستشون این حالتیه و...! اما من میگم به هرحال، دم این هم قاره ای هامون گرم! درمورد پایانبندی فصل دوم اسکوئید هم... خب از تعداد قسمت هاش هم معلوم بود یه فصل نصفه و نیمه هست. اینکه تو دهه حاضر این پدیده رو به دوباره و دوباره شاهد میشیم که دوسه سال باید برای فصل جدید یه سریال صبر کنیم و وقتی منتشر میشن، به مانند یه تریلر برای فصل بعدی‌ای که معلوم نیست کی میاد میمونن، دیگه داره میره رو اعصاب! من درکل لذت بردم. وقتی تازه اومد یه عده (حالا نمیگم با نیت بد، شاید اصلاً نیتشون خوب بود برای اینکه آثار خوب رو معرفی کنن) گفتن که کره سریال بهتر از این هم داره و مثلا تایتل میومد تو رکومندیشن ها که «ده سریال کره ای بهتر از اسکوئید گیم». برای فیلم RRR هندی ها هم همینطور شد، وقتی اون فیلم رو دنیا دید، یه عده اومدن گفتن هند فیلم های خیلی بهتر هم داره. من رد یا تایید نمیکنم، من این چیزی که معروف شد رو دیدم و خوشم اومد و در خلأ نقدش میکنم. بنظرم ایده تکراری بتل رویال ها و حذف ملت بخاطر مسائل مالی و طبقاتی رو این سریال با یه رویکرد جدید، متفاوت و سرگرم کننده نشون داد و به درستی هم به موفقیت رسید. حالا میخواید ایراد بگیرید و بگید که چرا لباس هاشون مسخره هست و آیکون های دسته پلی‌استیشن داره، به خودتون مربوطه! اگه نمی‌فرمایید که «که ما منتقدیم، وظیفه‌مون فقط نقد کردنه» خدمتتون عرض میکنم که شما بفرما بهترشو بساز!!! پ.ن: اگر غربی ها این سریال رو یه وقت ریمیک کردن، نقش 001 رو باید مدس میکلسن بازی کنه!

موارد مثبت درمورد فیلم: بعضی لحظات و اینتراکشن های بین شخصیت ها حقیقتا بامزه بودن و چندجا خندم گرفت، کلیت سوژه و طرح داستانی جالب بود، بازیگرها هم بد نبودن. موارد منفی: یکی از رومخ ترین فیلم هایی که اخیراً دیدم! خیلی طولانی تر از حد لازم، خیلی گوش خراش، خیلی پر داد و هوار، موزیک های استفاده شده اغلب مزخرف... از وقتی اون پسر روسه وارد داستان میشه تا اواسط فیلم که شرش رو یه مدت کم میکنه به راستی تماشای فیلم شکنجه خالص بود! هیچ تمایل نداشته و ندارم یه فیلم درمورد عیاشی و خوشگذرونی های یه بچه پولدار روس عوضی ببینم! انگار اون بخش توی فیلم جان ویک که تیون گری‌جوی سگ جان رو می‌کشه و میره دنبال پارتی و استخر و... رو تبدیل به یه فیلم طولانی کرده باشن بدون اینکه بخوان دلمون رو با نشون دادن سرویس شدن دهنش خنک کنن! رومانسی که انتهای فیلم ایجاد میشه بین انورا و اون بنده خدا که قیافش یجوریه انگار کریستوفر نولان و ولادیمیر پوتین باهم بچه دار شدند، به طرز دردناکی قابل پیش‌بینی بود! شخصیت های فیلم هیچکدوم دلنشین نیستن؛ میدونم اخلاق و شیوه صحبت کردن دختر اصلی و رفتارش با ملت از اون تجسم شیوه های قدرت نمایی زنانه هست که فمنیست ها باهاش به اوج لذت میرسن ولی بنده به شخصه حتی در زندگی واقعی خودم به خیلی کمتر از اینهاش واکنش قاطع نشون دادم و جنسیت هم برام ملاک نبوده! اون ایگور بنده خدا (بچه نولان و پوتین) هم دقیقا از این مدل کاراکتر های مرد هست که فمنیست ها دوست دارن به خورد مخاطب بدن؛ کسی که حقشه فحش و کتک بخوره ولی مواقع نیاز باید شجاع، مدافع و گردن کلفت باشه و آغوشش برای سر رو سینه‌اش گذاشتن و گریه کردن باز باشه! درکل این رو میتونم بگم که شاید مخاطب این فیلم من نیستم ولی به هرشکل نمیدونم منتقدان چی تو این مدل آثار میبینن که اینقدر رتبه بالا میدن.

دو نکته یکی درمورد سریال، یکی هم درمورد نظرات بگم؛ اول اینکه بنظرم این فصل و پایان بندیش تقریباً بی نقص هستن. با توجه به مشکل کمبود بودجه و وقت، خیلی راحت میتونستن گند بزنن اما نزدن و همه چیز تقریباً به بهترین و راضی کننده ترین شکل ممکن تموم شد که برای سریالی که برنامه اصلی براش پنج فصل بوده واقعاً یه دستاورد بزرگه. چیزی که دست مایه انتقادات اصلی به فصل شد، ضرباهنگ تند قصه هست که باعث میشه خیلی از وقایع و انگیزه ها اون طور که از سبک و سیاق مرسوم روایی یه سریال انتظار داریم، بسط داده نشن که این مورد رو حداقل برای من، تعدد لحظات حماسی و درگیر کننده حسی در هر قسمت جبران کردند در حدی که میتونم حتی بگم لذت بیشتری از این فصل بردم تا فصل شاهکار یک! فصل اول نقطه شروع داستان بود و وظیفه اصلیش معرفی دنیا، شخصیت ها و کشمکش های اصلی در یک پکیج بود و اما فصل دوم، دو رسالت برای خودش تعریف کرد بجای یکی که اولیش نشون دادن عواقب وقایع فصل یک بود و دومی پایانبندی و جمع کردن داستان. شاید بهتر می‌بود در یک سناریو بی نقص (بجای تقریباً بی نقص) ما یه سریال سه فصلی می‌داشتیم که فصل دومش به عواقب بپردازه و فصل آخر با پایانبندی حماسی داستان رو ببندن ولی خب در یه سناریوی بی نقص زندگی نمیکنیم و من از چیزی که الان هم داریم که یکی از بهترین سریال های دهه فعلی و احتمالا یکی از بهترین سریال های انیمیشنی تاریخ هست، خوشحالم. به هرحال نمیشه همه رو راضی کرد؛ شک کنید در سناریوی پنج فصلی هم عده ای میومدن و میگفتن که خیلی کش دار هست و پر از فیلر و وقت بیننده رو تلف میکنه و... الان که حداقل اینطوری نشده، شده؟! اما فارغ از همه مسائل؛ انیمیشن به قدری زیبا از نظر بصری که با چشم هات بازی میکنه، صحنه های اکشن خفن، داستان و دنیای خیلی جذاب و... از بعد فرهنگی این سریال نشون داد که شما میتونید شخصیت های زن قدرتمند اصلی داشته باشید، شخصیت های رنگین پوست قدرتمند داشته باشید و حتی روی یه رابطه همجنسگرایانه محوری مانور بدید و همچنان با کیفیت ترین قصه رو طوری ارائه بدید که باعث رضایت اکثر مخاطبان بشه. این موضوع پیام داره، هم برای تولید کنندگان آثار و هم برای مخاطبان. پیامش فقط تو گوش کسی نمیره که میخواد صرفاً با رسانه (حتی از فانتزی ترین نوعش) اون نگرش بسته خودش نسبت به دنیا و مسائل اجتماعی و فرهنگی و سیاسی رو تایید کنه بجای اینکه نقطه نظر های دیگه هم ببینه و حداقل بپذیره که به هرحال وجود دارن. مثل همین هایی که از حالا دارن میگن gta vi هنوز نیومده ووک شده! gta که قبل از خزعبلات جنگ فرهنگی فعلی و وقتی خیلی از این جماعت آنتی ووک هنوز تو پوشک بودن داشت همه چیز و همه کس رو به هجو میکشید و از هیچ سیاستمدار و رسانه چه چپول و چه راستولش نمی‌ترسید حالا باید تن به خاله بازی های سیاسی جریان و نسل فعلی بده! من چنین دیدی ندارم، مانیفست من در برخورد با آثار نمایشی و سرگرمی و هنری، متن آهنگ nothing else matters متالیکا بوده و هستش: Trust I seek and I find in you Every day for us something new Open mind for a different view And nothing else matters نقد رو که خواهیم کرد و نظرمون رو خواهیم گفت اما باید استدلال داشت و اینجاست که باید عرض کنم خدمت دوستان که رویکرد حذفی دارن، چه هیتر های «حیف حجمی» معمول و چه طرفدارانی که از شبکه مستند می‌گویند؛ چه برای کوبیدن و چه ستایش هرچیز، بهترین راه استدلال آوردن هست. من طبیعتاً طرفدار این سریال هستم و میگم برای بالا بردنش باید همینطور متن بنویسیم از خوبی هاش بگیم و به مخالفان هم توصیه میکنم برعکس بگن دقیقا چی و چرا درمورد این سریال بده و کلا درمورد هر سریالی. با یه جمله که حیف وقت و... و اینکه فلان چیز تو سریال اتفاق افتاد و من بهم بر خورد پس سطل آشغال، ارزش هیچ اثری پایین نمیاد، فقط ارزش خودتون پایین میاد. با تشکر

حقیقتا لذت بردم. یه تجسم واقعا قوی از این شخصیت به معنای واقعی کلمه. تا آخرین لحظه کاریزماتیک و فریبکار، یه هیولای کاملاً غیرقابل پیش‌بینی جز اینکه مطمئنی راه و منفعت خودش رو حتما هرجور شده بدست میاره. آخرت ماکیاولیسم! یه نقدی وارد شد به فیلم بتمن 2022 توسط یکی از یوتیوبر های نسبتا معروف که می‌گفت مهارت بازیگری کالین فارل رو با این گریم سنگین عملا محو کردن و وقتی اینقدر اسکرین تایم کم و جایگاه نه چندان مهمی تو فیلم داره، چرا صرفا یه بازیگر چاق و زشت نیاوردن و کالین فارل رو این شکلی کردن؟ جوابش با این سریال داده شد... چون برای این شخصیت بخصوص با هنرنمایی این بازیگر برنامه داشتن. اوج تعهد و مهارت بازیگری فارل در کنار هنر گریمور ها، شخصیت جذابی رو پدید آوردن که تمام صحنه های حضورش دیدن دارن و با یه مسیر روایی خوش ضرباهنگ و سرگرم کننده، یکی از بهترین سریال های کمیک بوکی رو عرضه کردن. و البته نمیشه در مورد این سریال صحبت کرد و از سوفیا چیزی نگفت. سوفیا یجورایی ورژن زنِ اون کاراکتر های Literally me که تو یوتیوب و اینها ازشون ادیت های آنچنانی میسازن هستش! طراحی این شخصیت و اجراش توسط کریستین میلیوتی هم قوی بود و از جمله شخصیت های زن به یادماندنی و قابل همذات پنداری در تاریخ این ژانر به حساب میاد. اگه بخوام ایراد از سریال بگیریم فقط میتونم بگم که مافیای گاتهام رو مخصوصا خانواده های فالکون و مارونی رو خیلی احمق و ضعیف نشون دادن طوری که پنگوئن گاهی پیش از حد راحت از دستشون در میره. کلا چندین جا تو سریال حس کردم یا پنگوئن خیلی خوش شانسه یا اینها واقعا خنگن! درکل سریال خیلی خوبی بود و امیدوارم در آینده بیشتر از پنگوئن و سوفیا ببینیم و در همین سطح بالای کیفی ببینیم.

با اینکه با سطح انتظارات خیلی پایین رفتم سراغ این فیلم، حقیقتش از خود فیلم بدم نیومد و بنظرم فیلم بدی نیست اما ایرادی که داره و باعث میشه با منتقدان فیلم همدلی داشته باشم اینه که واقعاً برای فیلم اول، دنباله خوبی نیست. چهار مشکل بزرگ در رابطه با این فیلم وجود داره: مشکل اول که نگرانی خیلی ها از جمله خودم حتی قبل از اکران بود اساساً موزیکال بودن چنین فیلمی هست؛ با توجه به فضای فیلم قبلی بدون توجیه منطقی بنظر میومد و الان هم که فیلم اومده مشاهده می‌کنیم که تقریباً تمام سکانس های موزیکال فیلم زائد هستن و شما با حذف کردن این سکانس ها فیلم جمع و جور تر و به مراتب بهتری میتونستی داشته باشی و البته کم هزینه تر_واقعا دویست میلیون دلار بودجه واسه این فیلم رو نمی‌فهمم! مشکل دوم خط روایی این فیلم هست که عملاً تمام چیزی که فیلم قبل ساخت رو نابود می‌کنه. تو فیلم اول، آرتور از یه آدم فلک زده‌ی مورد آزار و اذیت قرار گرفته، تحقیر شده توسط جامعه و پس زده شده از سوی جنس مخالف تبدیل میشه به یه هیولای توقف ناپذیر بنام جوکر که دیگه هیچ چیز جلوی حس شاد بودنش رو نمیگیره ولی در این فیلم بجای این که در ادامه این مسیر حرکت بشه، چرخشی دایره وار اتفاق می‌افته و برمیگردیم به نقطه اول که یعنی جوکر اینجا دوباره تنزل میکنه به همون آرتور فلک فَلَک زده‌ی آسیب خورده و آسیب پذیر و پس زده شده از سوی جنس مخالف! ما فیلم اول رو با نمایی از رد پای خون تو تیمارستان که از قتل یا آسیب جدی به یه روانشناس توسط جوکر به جا مونده ترک میکنیم؛ باوجود اون صحنه این انتظار ایجاد شد که اگه قرار بود دنباله ای باشه شاهد یه جوکر افسارگسیخته و کشت و کشتارگر باشیم که اینجا اصلا همچین خبری نیست فیلم صرفاً نمایش بدبختی خای بیشتره. مشکل سوم (از اینجا به بعد متنم اسپویل داره) که در راستای مشکل قبلیه اینه که فیلم از همون چند دقیقه کارتون ابتدایی میخواد بزنه تو سر مخاطب که جوکر بعنوان یه نماد آرمانی از آرتور فلک بزرگتره ولی آرتور خودش الزاماً این رو نمی‌خواد، برای آرتور ایدئولوژی و فانتزی دیگران مهم نیست، این بابا فقط نیاز به محبت و توجه داره! و همین نه تنها باعث ناامیدی طرفداراش تو دنیای فیلم میشه، بلکه طرفداران فیلم اول هم در واقعیت از این فیلم ناامید می‌کنه! البته کلا جوکر در حالت رادیکالش تو آثار قبلی هم الزاماً یک ایدئولوژی ملموس رو دنبال نمیکنه، چیزی که خیلی از مخالفان و حتی موافقان فیلم قبلی کج گرفتن این بود که میخواستن هر طور شده جوکر رو پیوندش بزنن به تفکرات سیاسی محبوب یا منفورشون. جوکر کلاسک اما دنبال نابود کردن و یه جور انتقام از ساختار های موجود با ایجاد هرج و مرج حداکثری هستش و بخشی یا همه اقداماتش هم با وجود نیرویی مثل بتمن که در مقابلش می ایسته معنی پیدا میکنه چون این دوتا نهایت افراط دو جبهه هستن: جنگ برای اصلاح ساختار یا جنگ برای برانداختن اساسیش (یا به زبان هیث لجر فقید، یک نیروی غیرقابل توقف که در مقابل یه جسم غیرقابل تحرک قرار گرفته). این فیلم اما تمام امید در رابطه با اینکه چنین جلوه ای از جوکر رو ببینیم از بین می‌بره و اینجا می‌رسیم به مشکل چهارم و آخر که پایان بندی فیلم هستش. تاد فیلیپس خواست پرونده این داستان رو با یه پیام شبیه اونچه که تو سه گانه نولان بود و می‌گفت «بتمن یه نماده، می‌تونه هرکسی باشه و مهم برداشتن قدم اول برای تکون دادن مردمه» ببنده با نشون دادن اینکه همون جوانی که کلا چند دقیقه تو فیلمه، آرتور رو می‌کشه، مثل روانی ها میخنده و اون «زخم ها» رو روی صورت خودش میذاره. این از دو جهت به شدت مسئله داره؛ اولا تو همون سه گانه نولان هم نشون داده شد که این بحث «همه میتونن باشن» چقدر ناکارآمده چون مقلدها در نهایت اسلحه به دست می‌گیرن و زانوبند هاکی میپوشن! دوماً ما به آرتور فلک با بازی واکین فینیکس دلبستگی پیدا کردیم و می‌خواستیم اون جوکر و پرنس جرم و جنایت جدید ما باشه نه یه جوونی که کلا دو دقیقه تو فیلمه! وقتی ملت فیلم رابین بدون بتمن رو نمیخوان و نخواهند خواست و در نتیجه هیچوقت فیلمش ساخته نخواهد شد خب طبیعیه که به یه جوکر فیک و مقلد هم اصلا راضی نیستن! خلاصه که هیچی اصلیش نمیشه و شما نمیتونی اصلی رو با چاقو بکشی و انتظار داشته باشی بیننده‌ات ناراضی نشه! در جمع بندی باید بگم که فیلمی با فیلمبرداری خوب، موزیک خوب و بازیگری های خوب اما بی وفا نسبت به قسمت یک خودش و کنسل کننده تمام اونچه که اون فیلم گفت و به جا گذاشت. یک فیلم میراث خوار و غیر میراث دار که حتی با اسم و تبلیغاتش هم مارو فریب داد چون واقعا آنچنان جنون مشترکی درکار نبود! 6 از 10

این فیلم هجویه هست و ایراد منطقی گرفتن به فیلمنامه‌اش اساساً چیزی جز وقت تلف کردن و خراب کردن لذتش برای خودتون و دیگران نیست. رسالت شخصیت ددپول تو دنیای مارول کلا هجو و مسخره کردن سایر قهرمان ها و سیستم داستان گویی در این ژانر، شکستن دیوار چهارم و رفرنس زدن به فرهنگ پاپ بوده و تو این فیلم هم با شکست های بعد از اندگیم مارول و ایده مولتی ورس و cameo ها شوخی شده. ددپول رسماً میگه مارول به ته خط رسیده و تنها منجی اش خودشه در حالی که پارادوکس که نماد سرمایه گذاران پشت صحنه هست میگه نه تو در مقابل اسطوره ای مثل لوگان عددی نیستی و اون شاخ ایکسمن تو دنیای تموم شده فاکس بود. ددپول چون حسودیش میشه میزنه جسد لوگان رو به فنا میده ولی چون جایگاه منجی بودن دنیای مارول رو جدی گرفته، میگیرده تنها ورژنی که لباس ولورین در کمیک رو پوشیده میاره تا به مخاطب حال بده و پارادوکس هم راضی کنه منتها پارادوکس اینجا میره تو فاز اون تهیه کننده هایی که پروژه های ابرقهرمانی رو قبل اکران شدن کنسل میکنن چون امیدی بهشون نیست ولی لوگان و ددپول با بازگشت از خلأ ثابت میکنن هنوز امید برای نجات مارول هست! از یه جهات میشه گفت فیلم اون چیزی هست که لانا واچفسکی میخواست با ماتریکس ۴ درمورد سطح توقع سرمایه گذاران و استودیوهای فیلمسازی در مقابل انتظار و نیاز طرفداران بگه و نتونست چون بر خلاف عوامل این فیلم، بی میل و رغبت بود. باقی روند فیلم از اون داستان های کلاسیک دو رفیق هست که به لطف شیمی قوی بین هیو جکمن و رایان رینولدز دیدنی شده. من که خوشم اومد و بنظرم کم از دو قسمت قبل نداره. ددپول یک اولین فیلم ابرقهرمانی بزرگسالانه و با درجه R نبود ولی اولینشون بود که به موفقیت خیلی بزرگ رسید و یه جورایی جریان ساز شد و الان هم با این فیلم این موفقیت رو به با خودش به دیزنی آورده و باید دید از این پتانسیل چطور استفاده میکنن. آیا میفتن به تکرار فرمول و شیردوشی و بقول ددپول کار کشیدن از جکمن تا نود سالگیش، یا اینکه به آگاهی از نیازهای طرفداران بزرگسال و جدیشون میرسن و به خواسته هاشون احترام میذارن. به شخصه حداقل درمورد سریال «دردویل: تولد دوباره» امیدوارم مورد دوم باشه.

خطاب به اون دوستی که گفت دکمه دیسلایک فعال بشه بگم که هیچ تفاوتی ایجاد نمیشه. راستیتش ما چیزی دیگه به اسم جامعه فیلمباز دارای شوق و ذوق تو وب فارسی نداریم. دیگه ۲۰۱۹ نیست که فقط کامنت های زیر یه فیلم ثانیه به ثانیه بهشون اضافه بشه. ما الان دو دسته آدم داریم که اولی کامنت های تک جمله ای مینویسن مثل «حیف حجم، حیف وقت» و «این فیلم زن و سیاه‌پوست و لگبت توشه و ارزش دیدن نداره» و دسته دوم که ریویو نویس ها هستن، با همه خوبی و بدیشون در معرض انقراض قرار دارن. چیزی که اتفاق افتاد این بود که دوران کرونا خیلی هارو فول تایم کشوند تو فضای مجازی و بشریت یک بار دیگه فهید چقدر از همنوع خودش متنفره؛ بعد کل جهان (از جمله ایرانی ها) خزیدند به سمت شورت‌ویدیو های اینستا و تیک تاک و یوتیوب، سوپر استار مردم جهان شد اندرو تیت، بهترین فیلم های تاریخ شدن کلیپ های سیگما، بهترین موزیک تاریخ هم شد آهنگ گیگاچد! به این طریق فرهنگ میم وارد بُعد تازه‌ای شد و سرگرمی اصلی مردم دنیا و شوق و ذوقشون شد این چیزا. لایک هم همینجوره، الان مطالب کوتاه میگیرن. الان تو چهار صفحه نقد و استدلال بنویسی، چهارتا لایک هم نمی‌گیره ولی یه کلوم بگی «گی بد» و چهارتا فحش به زنها و سیاهپوست ها هم کنارش بدی، بیشترین لایک مال خودته. فرمول به همین سادگیه!

عالی بود. 8.5 از 10 خاطرم نیست فیلم گودزیلایی دیده باشم تا این حد احساسی که سرنوشت شخصیت های انسانش برام از خود گودزیلا و اکشن مهم تر بوده باشه. جلوه های ویژه هم بعنوان یه فیلم ده دوازده میلیون دلاری شاهکاره. هالیوود فیلم های دویست میلیونی ساخت تو این چند سال که خیلی از نظر جزییات از این فیلم پایین تر بودند.